Op 11 juli 2010 is het dan zover. Dat is de dag waarop ik 25 jaar geleden het ja-woord heb gegeven aan mijn vrouw. Het is ook de dag waarop het Nederlands voetbalelftal zijn WK-finale speelt tegen de Spanjaarden. Mogelijk, als Nederland mocht winnen, is het dus dubbel feest vandaag.
25 jaar getrouwd betekent met mijn leeftijd ook, dat ik het grootste deel van mijn leven met mijn vrouw heb samengeleefd. We hebben de welbekende bergen en dalen gekend, en lief en leed gedeeld, maar ik erken dat ik mede daardoor het mens ben geworden zoals ik nu ben. Een soort Steve Austin (de man die 6 miljoen dollar kostte)...better, stronger, faster!!!! Daar draait het leven om, we zijn hier op deze aardkloot om ons te ontwikkelen ( and we're still working on it!) van een onschuldig teer babytje tot een weldenkend beschaafd mens. Samen met mijn 'ĺotgenoot' -we zijn tenslotte aan elkaar verbonden- gaan wij ervoor!!
Het etentje ter ere van het heugelijk feit hebben we inmiddels al achter onze kiezen, de vakantie naar Turkije (de eerste keer dat we van ons leven vliegen) hebben we nog in het verschiet.
Op naar de volgende 25!!
zondag 11 juli 2010
maandag 15 februari 2010
Nieuwe werkplek 2011
Lange tijd geleden in 1979 ben ik ooit begonnen op het Burgemeester de Monchyplein, daar vandaan besloot het gemeentebestuur dat het stadhuis een prominente plaats in het Centrum moest krijgen, waar alle gemeentelijke diensten een plekje zouden krijgen zodat alles gecentraliseerd werd. Het stadhuis aan het Spui werd gebouwd, het personeel werd ingedeeld en nog voordat het gebouw in gebruik werd genomen bleek dat er niet genoeg plaats was om alle gemeentelijke diensten bijeen te plaatsen. Er bleven derhalve nog een aantal diensten decentraal werken (bijv. de gemeentelijke belastingdienst in Mariahoeve). Gelukkig had men voor mij wel een plaatsje gereserveerd in het nieuwe stadhuis en zo kwam het dat ik na mijn toenmalige verhuizing naar Zoetermeer een voortreffelijke verbinding had naar mijn werk.
Enige tijd geleden (2008) werd er door het huidige gemeentebestuur besloten tot de nieuwbouw van een stadskantoor aan de Leyweg, de bedoeling is nu dat alle publieksdiensten daar bijeen komen. Toevaliig werk ik ook bij een van de publieksdiensten en zal daar te zijner tijd ook moeten gaan werken.
Wel mooi zo'n nieuw gebouw, maar het is wel een verrekte eind weg. Van deur tot deur betekent het een reistijd van ongeveer een uur met het openbaar vervoer. Andere wijzen van gemotoriseerd vervoer worden door de gemeente niet vergoed. Blijft dus over de fiets of het openbaar vervoer om dat mooie gebouw te bereiken. Om niet al te bezweet aan te komen op de werkplek schat ik dat het fietsen ook een uur zal duren. Een halfuur later kunnen beginnen is natuurlijk ook een half uur later naar huis kunnen, dus al met al ben ik bij elkaar ook een uur later thuis (voor de niet rekenaars: half uur 's-morgens + half uur 's-middags is bij elkaar een uur)
Enige tijd geleden (2008) werd er door het huidige gemeentebestuur besloten tot de nieuwbouw van een stadskantoor aan de Leyweg, de bedoeling is nu dat alle publieksdiensten daar bijeen komen. Toevaliig werk ik ook bij een van de publieksdiensten en zal daar te zijner tijd ook moeten gaan werken.
Wel mooi zo'n nieuw gebouw, maar het is wel een verrekte eind weg. Van deur tot deur betekent het een reistijd van ongeveer een uur met het openbaar vervoer. Andere wijzen van gemotoriseerd vervoer worden door de gemeente niet vergoed. Blijft dus over de fiets of het openbaar vervoer om dat mooie gebouw te bereiken. Om niet al te bezweet aan te komen op de werkplek schat ik dat het fietsen ook een uur zal duren. Een halfuur later kunnen beginnen is natuurlijk ook een half uur later naar huis kunnen, dus al met al ben ik bij elkaar ook een uur later thuis (voor de niet rekenaars: half uur 's-morgens + half uur 's-middags is bij elkaar een uur)
woensdag 13 januari 2010
Smoelensmid
Ondanks dat verscheidene mensen mij de beste wensen en goede gezondheid hebben gewenst gaat het nog niet crescendo in het nieuwe jaar.
Zo zat ik op 5 januari al eens in de stoel van de tandarts toen twee vullingen het spontaan voor gezien hielden in mijn mondholte. Een rechtsonder en een linksonder, dus van eten kwam er weinig en moest ik wel. Het kreng linksonder deed al verschrikkelijk pijn ondanks de verdoving maar de andere dag kon ik weer eten. Ik hield nog wel wat last maar dat zou wel slijten, zo dacht ik toenmaals.
Naarmate de week vorderde ging het af en aan met die kies, het ene moment voel je niks en het volgende kun je nog geen broodkruimel velen.
Vannacht was het echter prijs! Ik heb werkelijk geen oog dichtgedaan. Het ene moment dacht ik een dermate prettige houding te hebben gevonden dat ik dacht te kunnen slapen maar dan kwamen de steken weer venijnig door. De lading paracetamol en ibuprofen leken weinig uit te richten en zo kwam het dat ik elke slaaphouding heb uitgeprobeerd maar geen oog dicht heb gedaan. Dat was eens maar nooit meer, ik heb zoiets al eens eerder gehad tijdens de vakantie aan boord van onze boot en wist eigenlijk wel hoe laat het was.
Vandaag zat ik dus weer in de stoel van de tandarts.... wortelkanaalbehandeling!!
Ondanks de verdoving heb ik helse pijnen doorstaan welke ik bij twee voorgaande keren echt niet heb meegemaakt. Nog erger dan de pijn die ik heb geleden toen mijn vrouw moest bevallen. Ik dacht dat ik out zou gaan zo doordringend waren die pijnscheuten toen de drie kanalen 21 mm uitgeruimd moesten worden.
Nu zit ik hier bij te komen van deze marteling, maar moest van de tandarts wel rekening houden dat de kies wel 2 dagen nodig kon hebben voordat het enigzins tot rust zou komen. Verder nog een kaartje voor over drie weken dan moet de noodvulling er weer uit om plaats te maken voor weer een echte vulling. Ik zal het wel overleven.....toch?
Zo zat ik op 5 januari al eens in de stoel van de tandarts toen twee vullingen het spontaan voor gezien hielden in mijn mondholte. Een rechtsonder en een linksonder, dus van eten kwam er weinig en moest ik wel. Het kreng linksonder deed al verschrikkelijk pijn ondanks de verdoving maar de andere dag kon ik weer eten. Ik hield nog wel wat last maar dat zou wel slijten, zo dacht ik toenmaals.
Naarmate de week vorderde ging het af en aan met die kies, het ene moment voel je niks en het volgende kun je nog geen broodkruimel velen.
Vannacht was het echter prijs! Ik heb werkelijk geen oog dichtgedaan. Het ene moment dacht ik een dermate prettige houding te hebben gevonden dat ik dacht te kunnen slapen maar dan kwamen de steken weer venijnig door. De lading paracetamol en ibuprofen leken weinig uit te richten en zo kwam het dat ik elke slaaphouding heb uitgeprobeerd maar geen oog dicht heb gedaan. Dat was eens maar nooit meer, ik heb zoiets al eens eerder gehad tijdens de vakantie aan boord van onze boot en wist eigenlijk wel hoe laat het was.
Vandaag zat ik dus weer in de stoel van de tandarts.... wortelkanaalbehandeling!!
Ondanks de verdoving heb ik helse pijnen doorstaan welke ik bij twee voorgaande keren echt niet heb meegemaakt. Nog erger dan de pijn die ik heb geleden toen mijn vrouw moest bevallen. Ik dacht dat ik out zou gaan zo doordringend waren die pijnscheuten toen de drie kanalen 21 mm uitgeruimd moesten worden.
Nu zit ik hier bij te komen van deze marteling, maar moest van de tandarts wel rekening houden dat de kies wel 2 dagen nodig kon hebben voordat het enigzins tot rust zou komen. Verder nog een kaartje voor over drie weken dan moet de noodvulling er weer uit om plaats te maken voor weer een echte vulling. Ik zal het wel overleven.....toch?
Abonneren op:
Posts (Atom)
